Slootje springen in het park

 

Oww wat ging de wekker vroeg vanochtend. Maar je wilt echt niet te laat komen op je aller eerste ‘werkdag’ bij de Leyhoeve. Ik mocht een dag meelopen met een huiskamermoeder, sfeer proeven en kijken hoe een dag eruit ziet in één van de huiskamers van de Leyhoeve.

Een wandeling in het park

Het voelde direct al als een warm bad. Er heerste een prettige en vrolijke vrijdagochtend sfeer. Met de andere huiskamermoeders werden eventuele bijzonderheden van de dag doorgesproken bij een eerste bakkie koffie. Na een heerlijk ontbijtje voor de bewoners kwam Angela naar mij toe gelopen. “Deze meneer houdt van wandelen en zou graag in het Leypark een wandeling gaan maken. Vind jij het leuk om met hem mee te gaan?” Naast haar stond een man met grijs haar en heerlijke ondeugende ogen, waarin een twinkeling schitterde. Hij had zijn arm al naar mij uitgestoken. Ik zei dat het mij een groot genoegen zou zijn om hem te mogen vergezellen op zijn wandeling. Ik wist de weg eigenlijk nog helemaal niet maar mijn ‘heer’ stelde mij gerust; alles zou in orde komen.

Je eerste echte vangst en wind in de zeilen

Samen stappen we op deze heerlijke ochtend het bos in. We raken niet uitgepraat. Het blijkt dat er veel overeenkomsten zijn. Mijn kinderen zeilen. Ik vertel hem dat we met hele gezin in het voorjaar op een klein zeilbootje een rondje Friesland hebben gedaan. En dat het zo koud was dat we dag en nacht onze thermo kleding aanhielden. Ik zie regelmatig een lach op zijn gezicht verschijnen. Ook hij heeft vroeger gezeild en veel genoten op het water. Dan vertel ik hem over de nieuwe hobby van mijn zoontje, vissen. We hadden zijn vishengel meegenomen naar de boot en direct al de eerste avond, toen we nog in de haven lagen, moest er natuurlijk gevist worden. En hoe hij schrok toen hij ook meteen zijn eerste visje ving. Ohhh dat gezicht van ons manneke. We hebben er erg om gelachen. Blijkt vissen ook een grote hobby van meneer geweest te zijn. En ik laat hem praten… heerlijk! We lopen wel met jas en sjaal maar het voelt heerlijk in het park.

Ik luister….

Regelmatig komen we mensen met honden tegen. Iedereen krijgt aandacht van hem en ook de honden worden niet vergeten. Hij geeft ze allemaal een aai. Ik zie hem zichtbaar genieten als twee mooie honden achter elkaar aan rennen en stoeien met elkaar. Hij vind het heerlijk om mijn verhalen te horen en ik luister heel graag naar zijn verhalen. Zo lopen we zeker wel een uur door het park. Dat was ook wat Angela mij in had gefluisterd; “maak er maar een grote ronde van, vindt ie heerlijk”. Toen de Leyhoeve weer in beeld kwam, moesten we wel een paar keer stoppen. Hij had toch een beetje last van zijn been. Maar ik ruik de koffie al, zei hij dan, en fier liep hij weer verder. De koffie zal wel klaar staan zei hij, kunnen we gezellig nog in de huiskamer een bakkie doen.

‘What happens in het Leypark, stays in het Leypark’

Als een echte heer begeleidde hij mij terug naar de huiskamer. En inderdaad de koffie stond klaar. Twee vrienden van hem zaten al aan tafel en met de nodige grappen en grollen werden we ontvangen. ‘Dan zal ik maar niet zeggen dat we over de slootjes hebben gesprongen’ deed ik gezellig mee. En al helemaal niet wat er achter die grote dikke boom is gebeurd. De heren lagen natuurlijk helemaal in een deuk. En één van de huiskamermoeders zei: “heel goed Conny, “what happens in het Leypark, stays in het Leypark”. Geweldig, wat een sfeer. We dronken koffie met elkaar, natuurlijk met iets lekkers erbij, en genoten van elkaars gezelschap. In de huiskamer tegenover ons werd een muziekconcert gegeven. Alle bewoners werden uitgenodigd te komen luisteren. We namen afscheid en hij bedankte mij voor de prettige wandeling.

De zon schijnt

Voor mij zat de eerste ‘meeloopdag’ erop. Ik loop het gebouw uit en kijk achterom. De zon schijnt nog steeds. Wat een geweldig, voldaan, bijna euforisch gevoel overviel mij. Tjee, wat was dit gaaf en wat was het bijzonder. In de auto staat een meezing nummer op. De zon schijnt nog steeds en helemaal gelukkig rijd ik naar huis.

 

 

En nog steeds, als ik aan het einde van een dienst het gebouw uitloop, kijk ik achterom. Ik geniet van de mooie kleine momentjes van die dag. En regelmatig denk ik nog terug aan mijn bijzonder mooie eerste dag.

 

X Conny