Lieve pap
Onze wandeling was nog lang niet klaar…
Een leeg blad voor me, maar zoveel gedachten, gevoelens herinneringen zijn door mijn hoofd geschoten de afgelopen dagen. Eigenlijk willen we helemaal nog geen afscheid van je nemen, sterker nog volgens mij kunnen we dit eigenlijk nog helemaal niet maar we gaan het wel doen, nu, hier met z’n allen.
Vroeger nam ‘ons pap’ ons vaak mee de bossen in. Het leek mij mooi om samen nog eens het bospad te nemen en om jullie een stuk mee te nemen in ons bos. We beginnen in een mooi, jong, groen bos. Veel jonge bomen. De zon schijnt, de vogels fluiten en er is genoeg te ontdekken en er zijn genoeg paadjes om te nemen. We hadden een fijne kindertijd. Mooie herinneringen hebben Patricia en ik aan de tijd op de camping ‘Tulderheide’. Daar zijn we bijna alle vakantie’s en weekenden wel geweest. Voor ik daarover verder ga wil ik eerst wat vertellen over de fam. van de Ven. Jouw schoonfamilie. Het kan niet anders als dat jij dit hebt ervaren als een warm bad waar je in terecht kwam. We waren vaak bij elkaar. Ooms, tante’s nichten en neven iedereen vond altijd wel een reden voor een feestje. En een gewoon verjaardagsfeestje werd al snel een hilarische avond door alle verkleed kleren en andere attributen die dan altijd tevoorschijn kwamen. Met een deel van deze familie stonden we in 1 laantje op de camping ‘Tulderheide’. Elk jaar werden er laantjes feesten georganiseerd en dan stond echt het hele laantje op zijn kop. Ook werd er elke vakantie wel een zeskamp gehouden. Ik kan mij herinneren dat we allemaal over zo’n grote gladde zeephelling moesten. LOL, er was altijd lol en veel plezier. Met de bus van ome Ad gingen we vanuit de camping de bossen in om bramen te gaan plukken. We kwamen altijd terug met kapotte en vieze kleding en de mandjes nog maar half gevuld want de andere helft hadden we dan op de terugweg al opgegeten.
Het grootste deel van onze kindertijd hebben we doorgebracht in ons gezellige huis in de Tongerlose Hoefstraat. Ons mam zorgde er altijd voor dat er gezelligheid was thuis. Ze maakte het huis gezellig, door bloemen, door alle frutsels, door de vers gebakken cake maar vooral door haar warme uitstraling. Toen ik net op de Havo begon, verhuisden we naar Korvel en kregen wij snel in de gaten dat het niet echt goed ging. Maar dat het zo fout zo lopen.
Het wordt koud in het bos, we naderen een heel donker, duister stuk. Ik zie zwart geblakerde boomstammen. Ik voel pijn, verdriet, angst, wanhoop en onvermogen. Maar ik loop er met een boog omheen want daarachter zie ik hele jonge, felgroene, tedere nieuwe knopjes verschijnen.
Zo fragiel, zo broos, kwetsbaar en voorzichtig begon onze band ook weer. Maar we liepen wel verder! En de bomen begonnen weer te groeien. De takken werden weer steviger. De wortels drongen door tot diep in de aarde en zorgde weer voor vastigheid. Het werd weer fijn in het bos. De zon begon weer te schijnen, we hoorden de vogels weer fluiten en er kwamen weer nieuwe paadjes om te ontdekken. Bij elk volgend pad of achter elke andere bocht vinden we weer mooie dingen. Sommige herkenbaar en andere ook weer nieuw.
Wat is het fijn pap dat jij weer deel kon gaan uitmaken van onze levens, van onze gezinnen. Je was een super trotse Opa! Je was altijd geïnteresseerd in je kleinkinderen. En je vroeg er ook altijd naar. Hoe de wedstrijd van Danilo was geweest, of Nienke had gewonnen met de hockey, of Jelle fijn buiten had gespeeld en of Nina plezier had gehad met haar vriendinnetjes. Je wilde het allemaal weten. Ik denk dat je het vooral fijn vond om te horen dat het met iedereen goed ging. We hebben weer kunnen genieten van elkaar en met elkaar. En als we allemaal samen in een vakantiehuisje waren voelde dat ook echt als een feest. Het was bijzonder en voor mij heel dierbaar om elke keer weer een stukje van mijn vader terug te vinden. Ik zag de twinkeling weer in je ogen terugkomen en later ook weer je ondeugende blik. Het kan niet anders als dat je met die blik jouw Riet hebt verleid. Hoe bijzonder en mooi dat jullie elkaar gevonden hebben en elkaar nog zoveel liefde hebben kunnen geven. Pap jouw bos is schitterend nu, gekleurd door al die lieve mensen om je heen. Maar jouw pad houd op. En dat is zo niet eerlijk. We waren nog lang niet klaar en ik had zo graag nog verder met je gewandeld…….
Geef je mama een dikke knuffel van ons?
Kus
Lees dit nog steeds met tranen in mijn ogen. En ook met een glimlach om de mooie herinneren. Zo lief en mooi verwoord. X
Mooi xxx
Wat schitterend geschreven…het raakt me diep.
Zo diep en intens, van uit jou mooie hart, geschreven. Het lijkt of ik met je mee loop door dat bos, en de tranen lopen mee. Het is eigenlijk nooit tijd om van elkaar afscheid te moeten nemen. Maar de paden eindigen , en voor ons, wij moeten de nieuwe paden weer bewandelen met al onze mooie gedachten, gevoelens en liefde om ons heen…..gelukkig Conny , dat blijft.
Mooi Conny!
Mooi verhaal, mooie woorden..mooi opgeschreven het raakt me. Wat fijn dat je weer een mooie fijne tijd hebt gehad met hem. Deze fijne mooie herinneringen zullen je zeker helpen bij het verwerken v h verlies zodat het een plekje gaat krijgen.
. Sterkte?
Lieve Conny,
Wat mooi geschreven,
Hij is voor altijd in je hart,
X Inge
Lieverd,
Je komt al van je 16e bij ons. Het eerste gedeelte van je wandeling kennen wij uit verhalen in het donkerste gedeelte hebben we je samen met Rob zien worstelen Maar je bleef altijd overeind Het laatste mooie gedeelte hebben we je heel voorzichtig weer zien genieten van jullie pap en opa. Gezellige momenten hebben we met hem meegemaakt en zagen hem zo genieten van de gezinnen van zijn beide dochters. Op eigen kracht heeft hij dit bereikt. Uit je mooie woorden blijkt dat je trots op hem bent. Kus van ons allemaal.
Conny wat een mooi geschreven eerbetoon aan je ouders! Heel veel sterkte en koester de fijne herinneringen!